Ankie Stuyts

Blogger Ankie bezoekt éindelijk de pedicure

“Iedere vrouw verdient verzorgde voeten” De pedicure klinkt er ernstig bij en spuit met een flesje iets reinigend over mijn tenen. Ik vind het geweldig dat iemand bereid is mijn teennagels te knippen, vijlen en vervolgens van een hip kleurtje te voorzien. Na een hernia-operatie kan ik er voorlopig namelijk niet bij. Detail. Maar toch. Detail van enige importantie. Zo kon ik mijn scheermesje wel over mijn been halen, maar net niet tot mijn enkel. 

“Krijg ik daar nu een vacht?” informeer ik voorzichtig bij manlief. “Welnee,” antwoordt hij achteloos, zonder zijn blik van de televisie af te halen. Ik kan ook slecht mijn voeten afdrogen na het douchen. Ik blow ze droog met mijn föhn. Ondertussen groeien mijn teennagels. Zichtbaar. Voelbaar. 

“Je moet ze knippen,” verordonneer ik manlief. Zijn hand trilt en beetje. “Met het konijntje ging ik vroeger gewoon naar de dierenarts,” zegt hij angstig. Hij geeft de eerste knip. Scheef. En zegt: “Dit wordt niks. Ik vind het doodeng.”

Hij heeft gelijk. Nu kan ik hem nog niet inhalen, maar ik ga met sprongen vooruit. Over een paar weken trek ik sprintjes en als hij me nu tot bloedens verwondt, ben ik dat tegen die tijd vast nog niet vergeten.

Dus is daar de pedicure! Een voor een leg ik mijn voeten op het handdoekje op haar schoot. Zij besproeit ze, dept ze droog, knipt mijn nagels, polijst ze, verzorgt de nagelriemen, slijpt wat eelt weg, masseert mijn voeten met een geurende olie en babbelt gezellig. Dit is heerlijk denk ik terwijl ik ook nog wat bladder in Classy. Waarom heb ik dat mijn manlief willen laten doen? Misschien wel omdat het zo lekker is, als een man zich aan je voeten werpt. En dat is het ook. Zeker! Alleen niet met een nagelknipper…