Ik neem dit jaar vaak door in mijn gedachten. Wat heeft het mij gekost, wat heeft het opgeleverd? Naast een aantal belangrijke plussen en minnen realiseer ik me dat futiliteiten eigenlijk wel een hoofdrol spelen door het hele corona verhaal.
Ik had mezelf lange tijd geleden voorgenomen om nóóit mee te doen aan wat voor geneuzel dan ook. Het is tóch zover gekomen en is niet weg te denken in ons gezin in coronatijd.
Veel van mijn leven speelt zich thuis af en is allesbehalve enerverend. Neem nou bijvoorbeeld stofzuigen. Dat is natuurlijk een onontkoombare activiteit. In ieder geval als je volwassen bent. Voorheen deed ik dat op de automatische piloot. Tegenwoordig ben ik mindful en verwonder me over waar die dennennaalden in de woonkamer nou toch vandaan komen? Ik had alles zo goed opgeruimd en weggehaald begin januari. “Serieus?”, hoor ik je denken. Ja, serieus. Maar goed, mindful is mindful hè. Dat is goed, dus geen kritiek alsjeblieft. ???? . Overigens staat er nog steeds in één puberkamer een mini kerstboompje elke avond te shinen. Is er toch iets gezellig in huis.
Verder gaat het over: wie dekt de tafel, wie kookt, wie ruimt af, wie ruimt de vaatwasser uit, wie geeft de katten eten of wie zet de vuilnisbak buiten? Simpele dingen die leiden tot een hoop vermoeiende discussies gedurende de dag.
Het is alleen nóg erger: de hele wereld zit vol geneuzel. Heeft Megan Catherine laten huilen of is het andersom? Maakt Geer ruzie met Goor, of Goor met Geer, of Goor met André Hazes? André maakt in ieder geval zeker weer ruzie met Monique. Ook Frank en Rogier maken ruzie en Frank is blij dat hij van die enge Rogier af is. Ik snap Frank wel. En het schijnt dat ene socialite Dave Roelvink geen rijbewijs meer heeft. Raar hè? Ik was stomverbaasd dat hij die überhaupt nog had. Maar goed, het zal allemaal wel, allemaal geneuzel. Het is niet nieuwswaardig.
Naast geneuzel had ik ook ouder worden voor mezelf uitgesloten. In die zin, dat ik natuurlijk wel graag ouder wil worden, alleen had ik me voorgenomen dat je het bij mij nooit zou merken. Forever young. Dus dat je het niet aan mijn ge-wel-dig jeugdige uiterlijk zou zien en zeker ook niet aan mijn hippe en jonge gedrag.
Zo wist ik gewoon dat ik nooit aan de leesbril zou hoeven en vond daar ook van alles van. Een leesbril was suf, burgerlijk en stom. Helaas, zichtbaar ouder worden, gaat ook mijn deur niet voorbij. Inmiddels heb ik drie van die lelijke leesbrillen in een straal van een meter om me heen liggen. Altijd. Iets lezen zonder deze brillen, in allerlei zgn. hippe kleuren, knalroze, paars en groen, kan ik niet meer. Ik loop zelfs met een leesbril op door het huis en met regelmaat heb ik er ook nog één boven op mijn hoofd. Dat ik, al lopend door huis, amper wat zie, merk ik pas na een tijdje. Onder de douche staat de bril vaak nog boven op mijn hoofd. Handig, om zo je haar te wassen. Als ik ga hardlopen, en al buiten sta, dan merk ik met enige regelmaat dat ik m’n leesbril nog op heb. Snel de app aanzetten mét bril, dat dan weer wel, en dan de bril ergens dumpen en snel wegrennen.
Ach ja, het leven. Het gaat snel. Zichtbaar ouder worden vind ik moeilijk te accepteren. Althans, mijn ego vindt dat lastig. Ik zie dat graag los van mezelf. Als ik kijk naar mijn kinderen, dan zijn deze al groot en bijdehand. Ze plagen me met alles wat ze maar kunnen bedenken. Nu, in coronatijd, meer dan ooit. Van mij wordt verwacht om rustig te blijven en om hun opmerkingen en klachten aan te horen. En te accepteren. Geloof me, dat is soms pittig, vier adolescenten (denken ze), die allerlei gekkigheid en bijzondere meningen vanuit elke windhoek op me afvuren.
Sinds kort word ik ‘Essie’ genoemd. Het gaat dan zo: ‘Bla bla bla, hè Essie?!’. Dit is nog wel leuk, maar vaker nog noemen ze me Els of Betsie! Onlangs stond er een lange zoon naast me in de keuken. Ik stond natuurlijk in de weg, dat snap je. Ineens zegt hij tegen me: ‘Wie ben jij?’. Ik was stil en verrast door deze mooie diepzinnige vraag van mijn zoon. Als coach stel ik deze vraag regelmatig aan coachees. Ik voelde me trots worden op dit kind, totdat hij zei: ‘Jij bent niemand!’. Oh, daar had ik niet van terug. En in het kader van ‘aanhoren en accepteren’ zei ik beduusd: ‘Nou, dank je wel schat!’ ‘Geintje mam, hahaha’. Ik krijg een harde maar lief? bedoelde klap op mijn rug en weg is het kind met een bord vol lekkere dingen. Door mij gemaakt of gekocht. Nee, natuurlijk is er geen oog voor mij en mijn afbrokkelende ego.
Steeds vaker, lijkt het, vragen de kinderen me wanneer ik nou eens overstap naar een kort pittig kapsel dat past bij mijn hoge leeftijd. Hoge leeftijd. Dan moet je dus niet alleen aan dat korte pittige kapsel denken, maar dan hoort daar blijkbaar een klein leren rugzakje, een human nature jas en dus die felgekleurde bril bij. Vooral lekker functioneel.
Die kinderen hebben deze dagen, met dank aan corona, wel heel veel oog voor mij en ons lijkt het soms. ‘Mam? Pap? Ouder worden betekent niet dat jullie uniseks gekleed hoeven te gaan hè.’ Mmm, ja, misschien hebben we allebei wel vaak een vergelijkbare jeans en een vergelijkbare trui aan, so what? Alsof ik hen er mee lastig val dat ze meer in een joggingbroek lopen en hangen dan dat ze er in sporten.
Ik doe thuis met regelmaat dansjes van de ene naar de andere kamer. Of in ieder geval maak ik bewegingen die doen vermoeden dat ik dans. Vol afschuw word ik bekeken. Gegeneerd maakt iedereen zich zo snel mogelijk uit de voeten. Mijn jongste zegt tegen onze kat: “Bella, doe snel je ogen dicht” en houdt een hand voor haar ogen. Een ander doet een piepende hond na en weer een ander maakt overgeef geluiden. Ik vind het geweldig dit shockeffect en neem me voor om dit veel vaker te doen. Nog veel heftiger ga ik dansen. Kan ik ook eindelijk weer eens lachen. Heerlijk!
Onlangs had ik een photoshoot. Nog even snel foto’s maken voordat ik echt dat oudje ben vol rimpels. Ik vind overigens nog niet dat ik heel veel te klagen heb en de foto’s zijn prachtig geworden. Zelfs zonder photoshop. Ook dankzij de visagiste natuurlijk. We kwamen toch wel snel aan een uurtje make up. De schat plaatste terecht een trotse post. Hierin gaf ze aan hoe je een mature! skin het beste op kunt maken. Het was een enorme waslijst van do’s en don’t-s en steeds kwam terug dat je make up vooral maar héél matig moet gebruiken om de rimpels niet nóg erger te maken op de foto’s. De tranen schoten nog net niet op mijn mature face, maar ik moest wel degelijk slikken. Uiteindelijk kon ik er ook een beetje om lachen. Mature: “het mooiere Engelse woord voor eigenlijk: belegen”. Niet oud en allesbehalve jong. Beetje jammer.
Dan even het volgende. Zal ik een motor kopen? Herkent iemand dit? Is dit misschien de welbekende midlife crisis? Een veel voorkomende en compleet geaccepteerde bij mannen. Of wellicht het gevolg van een jaar corona? Mijn motorrijbewijs hoef ik niet meer te halen dat scheelt. Ik heb het al vanaf mijn negentiende en zelfs nog het Harley Davidson jack van toen. Maar kan dat nog wel? Destijds met t-shirt, hotpants en stoere laarzen op de motor. Goed dát krijg ik er hier echt niet meer doorheen. Ik verwacht een acute leegloop. Beter kan ik me proppen in een leren pak met overal extra beschermingsstukken. No thanks.
Maar dan toch wél die coole sportauto waar ik al jaren van droom, in plaats van die enorme gezinsauto waar ik al 8 jaar in rijd en 200.000 km mee gereden heb. Lekker knallen en scheuren over de Nederlandse wegen. Me weer superjong en wild voelen. Klein detail, het is nu wel wat anders op de weg dan toen en oh ja, ik ben wel ietsje ouder. Op de Nederlandse wegen word je nu rechts ingehaald door zigzaggende Bob de Bouwers in snelle Vito’s, links door Range Rovers en BMW’s waarbij ze vergeten zijn Bluetooth in te bouwen en de bestuurders, al bellend, niet op of om kijken. Onze wegen, waarvan je eigenlijk geen idee meer hebt hoe hard je op verschillende plekken mag rijden. We hebben (stukken) snelwegen waar je 80, maar ook 100, 120 of 130 km/h mag rijden en hoe hard varieert dan ook nog weer op verschillende tijden. Ik doe maar wat als ik onderweg ben en rijd met een dusdanige snelheid dat de boete in ieder geval niet te hoog uitvalt. Tja, nog maar even, een jaartje ofzo, over nadenken.
Ik dwaal af en kan maar beter weer gewoon teruggaan naar de realiteit. In mijn bescheiden wereldje zie ik zo nu en dan nog wel een lieve buurvrouw of vriendin. Gelukkig. Deze week was ik bij mijn gezellige buurvrouw, bij wie tijd nooit een rol speelt. Er was misschien een half uur voorbij toen ik bemerkte dat ik van mijn kant gewoon niets meer te vertellen had. Het was op, ik had geen tekst meer. Het gesprek viel stil.
Jeetje, als dit het geval is, dan is mijn leven wel écht saai. Of verleer ik wellicht mijn sociale vaardigheden? Misschien is dat het wel. Thuis hebben we elkaar ook steeds minder te vertellen. Vaak gaat het over Netflix. Over hoe waanzinnig lang het duurt voor het vervolg van die ene serie eindelijk en hopelijk gaat verschijnen. Of het gesprek gaat over wat we die dag alwéér gaan eten. We maken allemaal niet zo veel meer mee. Het leven vindt met name plaats in en om het huis. Nog even volhouden: de lente is aangebroken en dat geeft mij hoop. De hoop dat alles goed komt.
Ik begon mijn verhaal met ‘wat heeft het mij gekost en wat heeft het opgeleverd?’ Ja, het heeft me het één en ander gekost. Misschien had ik met mijn werk wel meer voor elkaar gekregen als er geen corona was geweest. En ja, sociaal heb ik dingen gemist. Ondanks ‘alles’ wat het me gekost heeft, heeft het me ook veel opgeleverd. Meer tijd met elkaar als gezin dan we ooit hadden. Zoveel tijd, dat we ons af en toe over konden geven aan al dat onwaarschijnlijke fake news geneuzel. Hoe mooi is dat. En het weer écht leren waarderen van de kleine dingen, de onverwachte dingen, de lievigheidjes, eigenlijk de grote dingen dus.
Mijn ultieme corona uitje waar ik het in mijn vorige blog over had is: naar de markt. Wat? Yep, mijn ultieme corona uitje is de markt! Wel die op de Noordermarkt op zaterdag dan. Ik had een jaar geleden echt niet bedacht dat ik zoiets simpels nog eens als mijn ultieme uitje zou bestempelen. Ik verheug me er nu alweer op.
Enjoy the little things
For one day you may look back
And realize they were the big things
Simply Happy
Take care & houd vol.
Esterelle
Over Esterelle van Zanten
Esterelle van Zanten is getrouwde moeder van vier tieners en werkt in het Gooi als herstelcoach, leefstijlcoach & re-integratiecoach. Als specialisatie coacht ze executives met een alcohol en/ of drugs afhankelijkheid. Tevens werkt ze als spreker en trainer op het gebied van gezondheid, gewoontes en alcohol. www.esterellevanzanten.nl