Shoes please, a lot of shoes!

Schoenen, een magisch woord voor iedere vrouw. I love them. Nee, niet de Brickenstocks, Croqs of andere praktische schoenen waarbij je de vraag “heeft u last van moeilijke voeten?” krijgt, maar de echte killerheels, waarbij je drie nachten wakker ligt van de prijs. Wat een geld.

Hakken startend vanaf 10 cm, hakken waar je op den duur moeilijke voeten van gaat krijgen. Verslaafd kun je het wel noemen, uren zoekende naar de ultieme pump voor bij dat jurkje. Sleehak, stilettohak, blokhak, keuzes, eigenlijk zijn er teveel keuzes.

Op mijn 40ste verjaardag ben ik ervoor naar Brussel gereden. Ik vond dat ik bij deze mijlpaal van een verjaardag een beloning verdiende – een überbeloning. Geen Jimmy Choo’s, maar een paar echte Louboutins zouden de kroon op mijn kroonjaar worden. Een zwart glanzend paar voorzien van de bekende rode zool.

Slechts twee winkels in Europa en ik ging er shoppen! Vol trots en als een kind in een speelgoedwinkel stapte ik de schoenenzaak in. Een breedgeschouderde portier lachte mij vriendelijk toe, terwijl ik moeite had mijn mond dicht te houden, want werkelijk deze viel open. Het walhalla was ik toegetreden, Alice in wonderland! Mijn partner liep wat achter mij en trok bleek weg bij het zien van de prijzen van deze pumps en accessoires. De portier lachte hem toe en in het onvervalst Frans verklapte hij mijn partner een geheimpje toe; dagelijks liepen er vrouwen de winkel binnen met hartjes in hun ogen, terwijl de heren zo onopvallend mogelijk de prijskaartjes probeerden te lezen. Hij kon er een boek aan wijden, vertelde hij.

De geur van leder en luxe hing in de winkel, en nestelde zich in mijn hersenen als een drugs. Ik was verkocht… Nadeel is dat ik gezegend ben met het typische Hollands figuur, volle kuiten maar ook brede voeten, hoge wreef. Het weerhield mij er echter niet van om een begeerd paar te passen. Enigszins onwennig nam ik de eerste stappen en kwam tot de conclusie dat dit de zogenaamde ‘zitschoenen’ waren. Maar het werden MIJN zitschoenen. Zitschoenen om mee te paraderen tijdens de entree van een feestje en vervolgens plaats te nemen en mijn benen over elkaar heen te slaan, zodat de pump goed zichtbaar werd. Vervolgens hopen dat het toiletbezoek zich niet zo vaak voor zou doen gedurende heel de feestavond.

Uit pure noodzaak verstopte ik opgerolde ballerina’s in mijn clutch, maar alleen bij een noodsituatie zouden die tevoorschijn worden getoverd! Ik neem nog liever een paracetamol voor de pijnlijke bolling onder mijn voet, dan de afgang van de pumps uit te trekken om plaats maken voor ballerina’s. Het feest heb ik gered, ik schitterende alleen al door het feit dat de felbegeerde schoenen aan mijn voet prijkte! De dagen erna nam ik de blaren en mijn ongemakkelijke loopje voor lief, wat doen wij vrouwen onszelf toch elke keer aan, tegen beter weten in.

Maar deze schoenen… Iedereen zal ze wel in de kast hebben staan, dat ene paar waarnaar je kijkt en de breedste glimlach op je gezicht van krijgt. Schoenen waar je al als klein meisje van droomde, pumps die je niet aandoet voor het gemak, maar waarbij je je wel prinses waant, een Maxima in spe… Ze prijken in mijn reeds laatst aangeschafte vitrinekast en houden mij een beetje voor de gek, met hun ‘wij loodsen je echt de avond door, zonder ongemakken’. Ze zijn vast familie van de jeans die in de kast ernaast ligt, met hun motto ‘ooit ga je mij wel weer een keer passen’.

Bron: Gooisch
Door: Ankie Stuijts