Visualiseer even gezellig met me mee. Misschien herken je deze situatie wel een beetje als je een gezin hebt.
‘s Ochtends sta ik meestal te laat op en voelt het toch alsof het nog nacht is. Ik heb geen idee wie wanneer wakker moet worden, want onze vier pubers hebben verschillende scholen, opleidingen en dus ook andere roosters. Ik gooi het schuldgevoel snel van me af, want dat is immers niet lekker wakker worden.
Ik wil douchen: te laat. Iemand springt voor me de badkamer in om er werkelijk eindeloos in te blijven. De badkamer verandert in een dampende stoomcabine en toegang is strikt verboden. Misschien heb ik geluk en is er straks toch nog wat warm water over.
Dan maar koffie maken. Lekker. Apparaat aan, maar het waterreservoir is leeg.
Waterreservoir gevuld, maar de bonen zijn op. Natuurlijk.
Bonen aangevuld, maar de afvalbak is vol.
Afvalbak leeg en dan krijg ik de melding: reinigen en ontkalken.
Ik zou bijna zeggen: laat maar. Maar daar heb ik, op dit moment, alleen mezelf mee.
Het ontbijt verloopt hier bijzonder. De één eet niets, maar verwacht dat een en ander naar zijn werkplek toe wordt gebracht. De ander ontbijt met een vol bord spaghetti ‘bolo’ van de avond ervoor. Weer een ander dondert letterlijk een half brood op het bord, zodat er voor de rest niets meer is. Nummer vier komt zeker niet voor 13.00 uur uit bed. Mijn man eet wat niemand (meer) wil… De schat!
Na deze relaxte start van de dag begint dé battle om de beste werkplekken voor zes man. Dat zou toch duidelijk en standaard moeten zijn, zou je denken. Echter niet bij ons. Ons huis is zeker niet klein, maar dit is een echte uitdaging. Regelmatig worden discussies gevoerd, omdat de slaapkamers slechte wifi zouden hebben, te koud ofwel te klein zijn. Natuurlijk zijn die te klein als er overal kleding ligt, je afval op de grond gooit én je vieze vaat gewoon dagen laat staan. In je slaapkamer! OMG.
Dus wordt getracht om werkplekjes te claimen. Liefst dicht bij een televisie of de Playstation. In ieder geval zo dat wij, ouders, geen zicht hebben op hun schermen. Als iedereen eenmaal zit is er een hoop geluid. Dit gezien het feit dat enkele familieleden hier met witte dopjes in hun oren werken of lessen volgen en hun gesprekken daardoor zeer luidruchtig voeren. Dit leidt ertoe dat de rest van het gezin lachwekkende grote koptelefoons op het hoofd draagt mét natuurlijk: noise cancelling. Als je iemand nodig hebt in dit volle huis reageert er: helemaal niemand. Overigens wordt hier ook regelmatig gedaan aan ‘opgestaan plaats vergaan’.
Koffie overdag halen is dan wederom een challenge en kan zomaar betekenen dat mijn werkplek geclaimd is. Door een vaag en onherkenbaar figuur gekleed in hoodie met kap die in de wandelgang naar de keuken even snel ‘ouwe’ naar mij roept. Dan weet ik door de stem ten minste wel weer wie dat is.
Verder gaat alles gesmeerd hoor. Ik ben onophoudelijk aan het werk ofwel aan het schoonmaken. Stofzuigen vraagt om hét goede moment én de juiste plek aangezien iedereen aan de andere kant van het scherm alles kan zien en horen. Beschamend zo’n slonzige moeder in beeld. Tijdens mijn ‘ronde’ verzamel ik tegenwoordig oneindig veel lege wc-rolletjes, lege zakken chips en koekpapiertjes. De kapotte onderdelen van de keuken accepteer ik maar en probeer deze zonder boosheid online te bestellen. In de tussentijd dagdroom ik over een heerlijke vakantiebestemming, waar dan ook. Limburg is onderhand zelfs exotisch. De locatie maakt me eigenlijk niets uit. Alles lijkt me zalig en klinkt als muziek in de oren.
Koortsachtig denk ik na over een ondeugend en geniaal corona uitje. Echt shoppen! Wat is nog open? De supermarkt en serieus de essentiële….slijter! Nét de winkel waar ik voor het vierde jaar niet meer kom en ook graag weg wil blijven. Dat schiet dus ook niet op.
O jee, stress. Het avondeten komt in zicht. Elke dag verbaas ik me wat hier qua hoeveelheid doorheen gaat met zes man. Dat koken doe ik of mijn man, zonder hulp van de pubers. Helaas. Maar gelukkig waarderen de kinderen mijn menu en kookkunsten. Ge-wel-dig en zó fijn!
Het diner begint steevast met opmerkingen als: ‘getver mam waarom eten we dit alwéér, mag ik wat anders maken?’, ‘Waarom hebben wíj́ geen airfryer, ik koop er één van mijn eigen geld en zet die op mijn kamer!’, ‘Wij eten altijd zoveel groente bah.’ en ‘We compenseren jou als veggie wel met het vlees dat wij eten.’. Ze menen het nog ook.
Amper klaar met eten (binnen tien minuten) rennen die vier lange lichamen keihard weg en roepen ondertussen vage dingen als druk en studie. Ze lopen dan wel de verkeerde kant op. Richting het chill hok. Je begrijpt, dit is voor mij het hoogtepunt van de dag. Jongens meehelpen! ‘Ah, mam niet alweer. Ik deed het gisteren ook al.’ ‘Altijd ik! Zij doen noooooit wat.’ Jahaaa je hebt gelijk, maar toch helpen opruimen en wel nu! Dank je wel. Nee, niet half. Terugkomen!
Goed als we dit avontuur overleefd hebben is de strijd om de Playstation nog maar de enige battle. O ja en bedtijd natuurlijk. Als we niets zeggen gebeurt er gewoon: niets. Ik laat het lekker over aan mijn man. In het kader van eerlijk delen en ren als een speer richting onze slaapkamer.
Ik kijk uit naar morgen en ben zo blij dat alle dagen ongeveer hetzelfde verlopen. Wie wil nog anders? Nu ga ik even zitten met witte apparaatjes in mijn oren en ben er even niet. Ik ga leuke dingen kijken over de strijd om wie de vaccinaties gaat krijgen: de UK of de EU, de toeslagen affaire, de duizendste herhaling van Dr. Pol of een gezellige talkshow waar al bijna elf maanden alleen gesproken wordt over een zeker virus.
Verder gaat alles goed hoor met mij. Ik kan nog máánden zo door. Als het echt moet dan.
Nu weet je hoe groen het gras hier is. ;)
Liefs en stay happy, healthy & strong, Esterelle
Over Esterelle van Zanten
Esterelle van Zanten is getrouwde moeder van vier tieners en werkt in het Gooi als herstelcoach, leefstijlcoach & re-integratiecoach. Als specialisatie coacht ze executives met een alcohol en/ of drugs afhankelijkheid. Tevens werkt ze als spreker en trainer op het gebied van gezondheid, gewoontes en alcohol. www.esterellevanzanten.nl