Rijkdom

Mijn buurman heeft een aardig kapitaal opgebouwd, kon daardoor vervroegd stoppen met werken maar desondanks leeft hij een eenvoudig leven.

“Ik hoef niet veel te bezitten om me rijk te voelen” antwoord hij als ik wel eens informeer of hij het nog geen tijd vind om zijn twintig jaar oude auto in te ruilen? Hij is tevreden met wat hij heeft ondanks dat hij meer luxe kan kopen hecht hij daar geen waarde aan. Zijn tevredenheid heeft mij wel bewuster doen denken aan de waarde die ik aan spullen hecht. “Je mag best trots zijn op wat je hebt opgebouwd, maar dat je niet bent wat je bezit”, is ook een van zijn wijze uitspraken. Als je dat kunt naleven heb je eigenlijk niet veel te verliezen, besefte ik mij toen ik hem deze uitspraak hoorde zeggen.

Die bewustwording kwam me goed van pas want voor de lockdown van de winkels kocht ik schandalig veel. Er was altijd wel een reden om het gapende gat in mijn hand onschuldig te laten lijken. Tegenwoordig gaat het me niet meer zozeer om de kwantiteit, maar om de kwaliteit van spullen. Toegegeven, mijn huis staat nog altijd best vol met design en beeldende kunst. Maar hoe dierbaar ook sommige stukken voelen, ik kan ook zonder. En om mij daar bewust van te blijven, geef ik spullen weg. Die mooie vaas waar ik zo verliefd op was, bijvoorbeeld, zie ik nu eens in de zoveel tijd als ik bij mijn vriendin op bezoek ben. En dat gekke hoedje uit China wordt met trots gedragen door de vriendelijke krantenjongen bij mij in de buurt. Laatst zwaaide ik een vriendin uit in mijn slip…Ze vond het rokje dat ik droeg (een bijzondere aanwinst tijdens een tripje Parijs) zo mooi, dat ik spontaan besloot deze te doneren. Toen ik haar zag wegfietsen, voelde ik heel even een steekje van spijt. Dat was voor ij een teken dat mijn weggeefactie goed was. Van de week, op haar verjaardag, droeg ze ‘m met zo veel flair, dat ik er een blij gevoel van kreeg in mijn buik. Dat rokje was een mooi cadeau voor haar, maar het weggeven was een nog mooier cadeau aan mezelf..