BLOGS
Blog door Ankie Stuijts
Tuinieren
Vrouwen, is mij opgevallen, maken ergens rond hun veertigste levensjaar een wonderlijke metamorfose door wat betreft tuinieren. Waar het ze na de schooltuintjes in hun kinderjaren jarenlang niets kan schelen wat er zoal om ze heen groeit en bloeit, en hoe ze dat zelf met schoffels en scharen en vieze nagels kunnen bevorderen, worden ze zo rond hun veertigste, bevangen door de gedachte: ik moet de tuin de mijne maken. Laat ik nu die leeftijd al enige jaren te zijn gepasseerd maar ik was met alles wat later dus snap ik deze actie nu ook wel…
Jarenlang begreep ik daar niets van. Mijn schoonmoeder, toegewijd tuinierster, is op haar gelukkigst als ze in de voor- of achtertuin staat, starend naar een of andere plant die ze daar heeft opgekweekt en die nu tot volle bloei is gekomen. Soms zie ik haar zo staan en moet ik lachen - dat heeft ze gelukkig niet door, want ze staat daar zo lekker vredig naar haar narcissen te turen.
Deze lente begon het voor het eerst bij mij: ineens ging ik in onze tuin niet acuut zelf plat met een boek voor mijn neus, maar vond ik mezelf terug, kruipend op de grond, met een schepje, een zak zaadjes en een handboek over tuinieren. Wat was ik hier aan het doen? Waarom waren mijn handen zo vies? Waarom vond ik dat helemaal niet erg? Waarom trok ik tot uitputting toe stukken onkruid uit de grond, althans, ik vermoedde dat het onkruid was, het kunnen ook bijzondere exotische planten zijn geweest.
Zou dit, zoals al het onverklaarbare vrouwelijke gedrag, iets met de immer aanwezige voortplantingswens van de vrouw te maken hebben? Dat als ze niet meer zo bezig is met het voortplanten in letterlijke zin, omdat het er al op zit of gewoon niet meer kan, voortgaat met…Nou ja, met planten, dus?
Je zou het bijna gaan denken, want ik ken niemand die voor haar 40ste geïnteresseerd is in schoffelen. Het maakt mij eigenlijk niet uit wat de reden is, het maakt me des te meer uit hoe mijn bakje ‘pittige kruiden’ het doet en mijn potje ‘radijs in allerlei kleuren’. En over een paar jaar ben ik waarschijnlijk ook een bloementuurder. Wellicht niet met een lachende schoondochter achter het raam, maar net zo bevangen.