Warhoofd

Ik ben van nature geen warhoofd. Juist heel gecontroleerd en systematisch ga ik altijd door het leven. Noem het saai, ik noem het regelmaat waar ik mij prettig bij voel. Elke week vaste afspraken en soms dan eens een uitspatting.

Onder de wekelijkse afspraken stond altijd een bezoekje aan de kapper. Nu we al weken in een lockdown zitten begin ik het te missen. Zelfs de openingszin “Doe maar hetzelfde als vorige keer” mis ik. Zo gecontroleerd als ik ben ga ik met mijn kapsel ook niet te veel avonturen aan. Zij weet hoe het moet. Laat sommige zaken maar onveranderd. Er is al zoveel verandering sinds de Covid ons leven beïnvloedt. Het is zoals de zondagse tomatensoep van mijn moeder. Die mocht ook altijd dezelfde voortreffelijke smaak hebben. Maar dat voortreffelijk is er nu wel een beetje vanaf. En dan bedoel ik niet de soep maar van mijn kapsel. Waar wekelijks mijn glanzende geföhnde manen als een zijden sjaal over mijn schouders viel krijg ik er nu niets geen model meer in. Erg handig ben ik zelf ook niet met föhn, rollers of een stijltang. Ik ben ook eerder iemand van het luie type die dat graag laat doen. De afgelopen week is duidelijk geworden dat mijn haar zijn eigen leven is gaan leiden. Lijden kan ik misschien beter zeggen gezien de bos stro op mijn hoofd. Het lijkt wel of ik 6 weken op een tropisch oord heb gezeten zonder crèmespoeling of haarmasker. Dan heb ik het nog niet over de uitgroei die mijn eigen zout en peper kleur aan het verraden is. Gelukkig ontbreken er nog grijze haren anders had ik echt letterlijk met mijn handen in het haar gezeten. Ik zal even moeten doorbijten en hopen dat er snel een versoepeling mag komen betreffende de kappers. Ik pak mijn telefoon en stuur een whatsappje naar mijn kapster. Ook om haar een hart onder de riem te geven want bij haar liggen de inkomsten stil en dat is veel erger natuurlijk dan dat warhoofd van mij. Ik typ naar haar; “ik mis je” maar kan het toch niet even laten om eronder te zetten “en mijn haar ook…”